Het originele artikele met alle foto's vind je hier.
Monica is lid van de FC Rotterdam en de Landelijke Groep Creatief. Zij volgde een opleiding tot portretschilder bij de Haagse Vrije Academie Werkplaats voor Beeldende Kunsten. Ongeveer acht jaar geleden is Monica om medische redenen van schilderen overgestapt naar fotograferen. Als fotograaf is zij autodidact. Ze heeft mentoraten gevolgd bij Jan Tito en Peter van Tuijl.
“Ik schilder alleen nog als ik voor een foto een achtergrond nodig heb, verder schilder ik niet meer. Nu gebruik ik alleen nog maar digitale penselen. Daarbij heb ik veel aan wat ik vroeger geleerd heb op de academie. Ik ben begonnen met het gebruikelijke zoeken: stillevens, natuurfotografie, eigenlijk wel overal aan gesnuffeld.”
In 2016 volgde Monica een workshop Stedelijk Landschap bij Sander van Wettum. Hij stimuleerde haar om mee te doen aan de Kracht van Rotterdam. Bij de voorselectie voor deze wedstrijd zei het jurylid Nicole Robbers dat ze een mensenfotograaf is. “Ik vond die opmerking wel wat vreemd, omdat ik alleen natuurfoto’s had ingezonden voor de voorselectie. En nog meer verbaasd was ik, toen ik later ook nog de eerste prijs voor amateurfotografen kreeg. Door de Kracht van Rotterdam werd ik ‘gedwongen’ de straat op te gaan en mensen aan te spreken. Zo ben ik bij de portretten gekomen”.
Wat zoek je precies in de mensen die je fotografeert?
Mensen moeten een interessant verhaal hebben of ergens voor staan in het leven, waarvan ik de sfeer in de foto kan leggen. Wat houdt ze bezig, wat is hun verhaal? Ik probeer dat dan tot uitdrukking te brengen in de foto. Dat doe ik op mijn manier, bijvoorbeeld door iets met de achtergrond te doen.
Je fotografeert nu acht jaar, zie je daar een ontwikkeling in?
Door Corona ben ik geen wildvreemde mensen meer gaan portretteren. Ik ben nu meer met onderwerpen of thema’s bezig, die ik door middel van portretten of stillevens illustreer. Zo heb ik een serie stillevens gemaakt met ongebruikelijke materialen over kwetsbaarheid en gevaar van buitenaf, een serie Wonder Woman over de vele rollen die je als vrouw hebt. Nu werk ik aan een serie met als uitgangspunt oude schilderijen. Gemiddeld ben ik met zo’n foto wel een week bezig. Ik ben meer tijd kwijt met voorbereiden, plannen, kunstboeken doorkijken, kleding maken, het afstemmen met het model en het bewerken op de computer dan met het fotograferen zelf.
Er zijn een paar keerpunten geweest in mijn ontwikkeling. De eerste was door de Kracht van Rotterdam, de omslag naar “portretten met een verhaal”.
Het tweede keerpunt heeft te maken met een blokhut, die ik 3 jaar geleden achterin de tuin heb laten bouwen. Daar kan ik de boel laten staan, zoals mijn licht. Dat is zo heerlijk. Ik heb daar een grote tafel voor alle attributen, of om de kleding te maken voor een foto. Wat ik doe kan gewoon niet in een woonkamer.
Ongeveer gelijktijdig kwam er een professioneel model op mijn pad, dat inmiddels mijn vaste model is geworden. Zij weet wat ik voor ogen heb, denkt mee en neemt vaak de make-up en styling voor haar rekening. Een goede communicatie met het model is heel belangrijk.
Een derde keerpunt was het lidmaatschap van de Landelijke Groep Creatief. Daar zit ik met anderen, die ook graag met Photoshop aan de gang gaan. Je krijgt oprechte opmerkingen waar ik wat aan heb. Daar leer je van.
Ik ben fulltime bezig met mijn foto’s. Of dat nou portretten zijn of stillevens of het meer creatieve werk. Het is voor mij toch altijd zoeken naar iets dat nog het meest op schilderen lijkt. Ik ben geen echte fotograaf. Het zoeken naar verbinding met de schilderkunst, dat is wat mijn ontwikkeling is. Daarbij ga ik door een proces met diepe dalen en soms een hoogtepuntje. Het is zwoegen, ik werk heel secuur. Ik vergelijk het met schilderen: een schilderij zet je ook niet in een moment op, ik tenminste niet. Het leuke aan Photoshop vind ik, dat het een beetje een imitatie is van het schilderproces. Mensen vragen me vaak of dit wel foto’s zijn. Dan zeg ik: “Ja, ik gebruik allemaal foto’s en Photoshop.”
Zijn er mensen die je inspireren?
Teun Hocks misschien, Heike Suhre, Frans Franciscus. Ik ben niet zo goed in andere namen. Ik vind er ook een gevaar in zitten dat als je teveel naar anderen kijkt, je het gaat nadoen of teveel beïnvloed wordt. Ik ga wel naar tentoonstellingen en dan doelgericht. Erwin Olaf vind ik ook interessant, de settings die hij maakt. Ik had wel een tijdje zijn assistent willen zijn. Die man heeft een hele crew naast zich. Ik moet alles in mijn eentje doen en dan heb je best wel (te) veel petten op.
Hoe ga je verder?
Zonder exacte plannen, gewoon lekker doorgaan en kijken wat er op mijn pad komt. Experimenteren, mezelf uitdagen, dat is zeker wat ik wil blijven doen. Maar wat helemaal bovenaan staat is plezier hebben en me niets aantrekken van wat anderen vinden, gewoon vanuit mijn hart mijn eigen ding doen.
Nieuwsgierig geworden? monicavankleef.nl
